Ο Μανόλης αγαπά τα σκυλιά, θέλει να τα χαϊδεύει και να παίζει μαζί τους. Ο πατέρας του από την άλλη, που είναι κυνηγός, δεν τα βλέπει παρά ως εργαλεία χρήσιμα στο κυνήγι. Αυτή η αντίθετη οπτική τους απέναντι στα ζώα γενικότερα δημιουργεί προστριβές στην αρχή κάθε κυνηγετικής περιόδου. Φέτος όμως ο Μανόλης, με αφορμή το ακριβό τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο που του χάρισε ο πατέρας του, αποφασίζει να μην κάτσει με σταυρωμένα χέρια.
Επικροτώ την επιλογή θέματος από τον συγγραφέα και όλη την κριτική που η ιστορία ασκεί με αφορμή το κυνήγι σε όλη αυτή την κουλτούρα που προωθεί ως "σωστή" αντρική συμπεριφορά τη βία, τα όπλα και τη σκληρότητα. Υπάρχουν πολλά παιδικά βιβλία που ανατρέπουν τα στερεότυπα φύλου όσον αφορά τους ρόλους και τις συμπεριφορές που παραδοσιακά αποδίδονταν στα κορίτσια και θεωρώ σημαντικότατο να γραφτούν άλλα τόσα που να κάνουν το ίδιο και για τα αγόρια. Η πατριαρχία βάζει και τους άντρες σε καταπιεστικά καλούπια και προωθεί μοτίβα συμπεριφοράς που, πέρα από τον κόσμο, την κοινωνία και τις γυναίκες, βλάπτουν και τους ίδιους.
Having said that, το τέλος δε μου φάνηκε καθόλου, μα καθόλου ρεαλιστικό. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνούσαν όντως ο παππούς και η μητέρα του Μανόλη με το σχέδιό του. Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας ενήλικας που θα του επέτρεπε να κάνει κάτι τόσο μα τόσο επικίνδυνο. No fucking way.
No comments:
Post a Comment